دموکراسی سکوت

اصولا در شرایط نه چندان مهم همیشه داد و فریاد میکنم. غر میزنم. فحش میدهم. اما در شرایط فرا-مهم که هر فردی وظیفه دارد اثبات کند عدم سیب زمینی بودن را٬ جا میزنم و فقط سکوت میکنم. و توقع دارم زبان این سکوتها و این نگاه ها و گاهی حرفهای تلخم را همه بفهمند. و همیشه هم به مشکل برمیخورم و این ایدئال فکر کردن مبنی بر این که الزاما همیشه لازم نیست داد بزنی و علنا حرفت را بگوئی٬ کار دستم میدهد. امروز که نشسته بودم و تمام شکست های ناشی از سکوتم را میکاویدم٬‌ به این نتیجه رسیدم که بر ایدئولوژی سکوت من خللی وارد نیست. تمام این اختلالات ناشی از فراموشی یک نکته ی باریک است‌: پدر جان این مردم زبان خودشان را هم بزور میفهمند جه برسد به زبان سکوت. و حتی سکوتشان مفهومی ندارد. منتهای مفهوم سکوت این مردم ترس است. سکوت را باید درک کرد. لمس کرد. و این مردم همانند این که هیچ چیز دیگری را نمیفهمند سکوت را هم نمیفهمند. و دست خودشان هم نیست. واقعا نمیفهمند.