پنجشنبه ها

پنجشنبه ها رو چقدر دوس دارم... موقع برگشتن از کلاس تو اتوبوس حتمن باید آدامس بجوم و شاهین نجفی گوش بدم و زل بزنم به بیرون. حتمن باید وقتی از اتوبوس پیاده شدم یه آهنگ تند بذارم و ده دقیقه تا خونه راه برم. کلی انرژی میگیرم! اگه نمیترسین کسی فکر کنه عقل از سرتون پریده اینو امتحان کنین... . تو کوچه ی ما یه آقایی هس که همیشه میشینه تو کوچه. هر کس رد میشه یه چیزی بهش میده. یکی نون دستش باشه نون میده یکی پول میده... منم هر موقع ببینمش از خجالتش در میام. اما یه چیزی میخواستم بگم. وقتی میخواین به یه نفر کمک کنین تورو خدا تحقیرش نکنین. از بالا نگاش نکنین بهش پول بدین. خم شین تا فکر نکنه دارین از بالا نگاش میکنین. بخدا ده ثانیه زانو زدن جلو یه آدمی که بهتون نیاز داره چیزی از کلاستون کم نمیکنه. پول خورداتونم لطفن جمع نکنین بدین به کسی. اونم یه آدمه؛ دوس داره احترامو. منو بیشترتون میشناسین. نصف بیشتر آدمای دور و برمو آدم حساب نمیکنم چون احساس میکنم پررو ان. منتظرن از سرو کولت بالا برن و فقط به فکر خودشونن و عقل تو کلشون نیس. اما هیچوقت حاضر نیستم کسی رو که ممکنه از من ضعیف تر باشه تحقیرش کنم حتی ناخواسته. حتی حق کسائی ام که آدم حسابشون نمیکنم زیر پا نمیذارم. به این چیزا دقت کنین. یه کم آدمایی رو که دیده نمیشن ببینین. از هزار تا نماز و خدا خدا کردن ارزشش بیشتره. یعنی من که اینجور زندگی رو بیشتر دوس دارم. دوس دارم آدمائی رو که میبینم کمک کنم. تا جلو خدائی که نمیبینمش خم و راست شم.