چرت و پرتیات

خاله عصبی که میشه جوکای بد تعریف میکنه. مامان هی بهش چشم غره میره. مامان بزرگ میگه واااای زهرا حالم بهم خورد. خاله میگه" اینا خیلی ام خوبه. از بس گفتی بد بد آدم واقعن فک میکنه بده." بعد دوباره میره تو گوشیش مسیجاشو بالا پائین میکنه و میخونه و غش غش میخنده و مامان چش غره میره... یعنی همش همینه. تو اون یه ساعت و نیمی که اونجاام این یه صحنه بیست بار تکرار میشه.دیگه خسته میشم. تو این مدت همش الکی و به زور خندیدم که یه کاری کرده باشم. حتی نمیدونم چرا باهاشون چایی هم میخورم. بعدش دیگه کلافه میشم. از مامان. از خاله با اون خنده های غم انگیز و هیستریکش. از مامان بزرگ که بعد هر خنده ی ما میگه آخ گردنم. ساعت پنجه. کیفمو برمیدارم خداحافظی میکنم. میرم خونه پرهام اینا. میترا -مامانش- با همون قیافه ی رنگ پریده و موهای یکی در میون سفید و هیکل ترکه ایش میاد جلو در. میرم تو. میگه پرهام همین الان رفت بخوابه دیشب آخه واسه امتحان فلسفه ش تا صبح بیدار بود گفت تا فائزه بیاد برم ده دقیقه بخوابم. میخوام بهش بگم خوب غلط کرد رفت بخوابه مگه من الاف اونم؟ اما هیچی نمیگم. میترا یه آدم فوق العاده تفلونه. یعنی تا دلت بخواد سرد و نچسب. شروع میکنه با همون لحن ماستش با من حرف زدن. سر ساعت پیج و نیم که میشه وسط حرف زدن خودش میگه بذار برم پرهامو صدا کنم. هیچ وقت با هیچ کدومشون حال نکرده م. بعد یارو میاد. حتی به خودش زحمت نمیده یه شلوار لی بپوشه. با همون لباس خوابش میاد جلو من میشینه و من شروع میکنم عربی درس دادن بهش. بدون اینکه بدونم چرا؛ کلافه ام. حالم از عربی بهم میخوره اما نمیدونم چرا انقدر تو پاچمه این درس. از شرش خلاص نمیشم. 

تو راه برگشتن اما؛ مامان بیچاره م میکنه. هی غر میزنه. هی میگه این شلوارت خیلی کوتاهه ها. نگاه کن ببین حتی اون دختره ام رد شد نگا کرد. خیلی کوتاهه .... عصبی میشم میگم ببین؟ میخوای همینجا درش بیارم؟؟؟؟؟