شجریان

آدم گاهی خیلی خوشحال می‌شه که می‌بینه توی کشورش. کشوری که گند داره از سر و روش می‌باره و با هزارتا ذره بینم نمی‌شه یه آدم درست حسابی گیر آورد یه آدمی زندگی می‌کنه به اسم «شجریان» . آدم اینقد منطقی. آدم اینقد روشن فکر. آدم اینقد دل‌جوون. آدم اینقد با شعور.
یه مصاحبه آزاد و بی پرده و مفصل باهاش انجام داده ماهنامه تجربه. توش یه حرفایی می‌زنه آدم حال می‌کنه. حتی با تک تک کلماتش.
یه جاش می‌پرسن چرا موسیقی امروز کشور وضعش خرابه؟ می‌گه: چون وضع صدا و سیما و سردمداران ما خرابه. وقتی صدا و سیما به وضوح آثار و می‌دزده و دزدی می‌کنه. توی برنامه‌هاش هیچ سازی و نشون نمی‌ده توقع دارین موسیقی بهتر از این باشه؟ موسیقی واسه اینا مثه کاه می‌مونه که می‌زاریم لای ظرف و ظروف که نشکنه. اینام موسیقی و می‌ذارن لای باقی برنامه‌ها که خسته کننده نشه.
یه جای دیگش می‌گه: می‌آن انتقاد می‌کنن و به من گیر می‌دن که چرا وقتی پسرت می‌آد توی یه قطعه سنتی گیتار می‌زنه چیزی بهش نمی‌گی. باید باهاش برخورد کنی. من می‌گم آخه به شما چه؟ هر کس هر کاری دوست داره بکنه. پسر من دوست داره گیتار بزنه. به من چه؟ به کسی چه؟ می‌گن چرا پسرت تو آهنگ چه‌چه نمی‌زنه؟ خوب دوست نداره بزنه. دوست۰نداره.
آخرشم می‌گه: اینقدر موسیقی و تفکیک نکنید. اینقدر باهم قاطیش نکنید. هر موزیکی اگه خوب اجرا شه خوبه و دوست داشتنیه. من موسیقی رپی ام که خوب اجرا شده باشه گوش می‌دم. هم خارجی هم ایرانی. حتی اگه زیاد گوش ندم حداقل روزی یه بار و گوش می‌دم.