جنایت فکری

هی پیش میری تو زندگی؛ که ازین نقطه ی فا.ک در بیای. به یه چیزای خوبی برسی. یه کم حال کنی. یه کم به خودت حالی کنی زندگی همش این گندی که فکر میکنی نیس. اما دقیقن مسئله اینجاس که زندگی همین گندیه که فکر میکنی و تنها کاری که باید بکنی اینه که بپذیری گند بودنشو. حالا غرض از این حرفا چیه؟ کلی خوشحال بودیم که آخ جون تابستون مدرسه نمیریم و صفا سیتیه و یه همچین چیزائی. جمله ی نکبتی خودم هنوز یادمه که گفتم هر چی باشه از مدرسه بهتره. هنوزم میگم. اما فکر میکردم خیلی همه چی بهتر باشه. فکر نمیکردم مجبور باشم دو ساعت تموم به افاضات یکی گوش بدم و بعدشم شاهد نظرای کارشناسانه ی یه سری فیلسوف ادیب روشن فکر باشم. یعنی اصلن فکرشو نمیکردم. مسئله اینجاس که استاده مارو جمع میکنه که هرچی دلش میخاد بگه. وقت نیست حتا ما یه سوال ساده بپرسیم. اما وقت هس که آقا راجع به حرمت یا عدم حرمت سگ در اسلام و صحت و سقم کشتار دسته جمعی مسیحیان صحبت کنه و یه دخترخانوم چادری ام از اونور کلاس شروع کنه بحث کردن که استاد اینجوری نبوده اونجوری بوده. ای لعنت به شماها. به شما چه که چی بوده. هیچوقت نمیفهمن زندگی یعنی چی. هیچوقت سعی نمیکنن یه چیزو بفهمن یا اگه نمیفهمن روبات وار انجامش ندن. هیچوقت درکشون نمیکنم.  

این وسط من فقط سعی میکنم آستانه ی صبرمو ببرم بالا. اما تو ذهنم هر کدومشونو سه چهار بار سر میبرم. آخ چه حالی میده خلاص کردن این آدما.