تلو تلو میخورم و از کوچه رد میشم. یه مامانی وایساده جلو پسر بچه ش و داد میزنه.پسر بچه هه یک سوم مامانشه. سرشو گرفته بالا و با بغض زل زده با مامانش. مامانه داد میزنه میگه آلهی بمیری. بچه هه یواش میگه خودت ! بهشون که نزدیک میشم، اصلن نگاه نمیکنم. همیشه متنفر بودم از اینکه وقتی یکی دعوام میکنه یکی دیگه وایسه نگا کنه. میخوام داد بزنم سر مامانه. بگم نگو عوضی. همین خود تو وقتی یه بلائی سر بچه ت بیاد 60 جور ائمه و کی و کی و به هم میدوزی که چیزیش نشه. چرا اینجوری میکنی احمق. حالم بد میشه. یه جورائی صحنه بنظرم آشنا میاد. اما یادم نیس این اتفاق کی واسه من افتاده. یا اصن افتاده یا فقط دارم با بچه هه همدردی میکنم. لحظه ی بدیه. تو اون لحظه مامانه واسه آدم میشه یه غول مهربون. که از دستش گریه ت میگیره. بعد تو بغل خودش میری گریه میکنی. یا یه همچین چیزی.